De stoelen gaan aan de kant. Ze is nog maar een kleuter maar er moet gedanst worden. Dansen gaat in je aderen zitten als je moeder je die liefde bijbrengt.
Pas de deux met mama tussen de schuifdeuren, op muziek van Tsjaikovsky. Bewegen als een zwaan. Ballerina worden is geen doel. Het blijkt een noodzaak. Haar droom wordt waar.
Maar dan, na tientallen jaren zegt haar lijf halt. Het kan niet meer. Ze moet haar spitzen aan de kapstok hangen. Haar wereld vergaat. Dansen is ademen voor Leta. Het is gedaan met zwaaien en zwieren. Ze staat met twee benen op de grond.
Ze heet echter Leta Bell. Ze weet dat het universum na het sluiten van een deur altijd een nieuw raam openzet. Ze laat haar tranen gaan en pakt zichzelf weer op uit het zwarte gat. Er schijnt wit licht door ’n kier naar binnen.
“Dat was toen. Dit is nu. We gaan ervoor.”
Lees hier meer over Leta Bell
